Güneş ışıklarından mutluluk derleyen küçük Nicolet umutlarını da ufak bir tebessüm gibi iliştirdi birbiri ardına..
Gitmek istediği her yere parça parça sakladı ruhunu.
Salmalı mıydı bilmiyordu aydınlığa..
Korktu önce,sonra farkına vardı birden masmavi gökyüzünün sırrına.
Yarınları cebine koydu...
Gidecekti ya burdan.Şeker alırdı belki.. Belki dondurma,belki de küçük bir umut..
Umut lazım olur muydu?
Az önce göndermemiş miydi onları?
Belki dönerlerdi geri hiç yollarını kaybetmemiş gibi.
O zamanda sarar mıydı yine benliğine üşümemek,yalnız kalmamak bahanesiyle.
Dönerler diye umdu ancak o da iyi biliyordu umutlarının o çapkın,o serseri ruhunu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder